Ned. privaatrechtelijk geregeld toporgaan van vrijwillige samenwerking tussen centrale werkgeversen werknemersorganisaties voor overleg over o.a. arbeidsvoorwaarden en gericht op het verzekeren van duurzame, goede sociale verhoudingen in het bedrijfsleven. De stichting werd in 1945 opgericht als permanent overlegorgaan in het bedrijfsleven en speelde jarenlang een belangrijke rol bij de loonvorming en de vaststelling van de secundaire arbeidsvoorwaarden, eerst als adviesorgaan inzake de lonen tijdens de centrale-loonpolitiek in de jaren veertig en vijftig.
Daarna werd haar invloed tijdelijk nog vergroot toen zij optrad als instantie ter toetsing van de collectieve arbeidsovereenkomsten in de overgangsperiode naar vrijere loonvorming. Na de vrijgave van de loonvorming (➝loonpolitiek) in de tweede helft van de jaren zestig verminderde de betekenis van de stichting, temeer daar ook een groot deel van de secundaire arbeidsvoorwaarden (b.v. sociale verzekeringen) elders geregeld wordt. Als contactorgaan tussen werkgevers en werknemers enerzijds en de regering anderzijds bleef zij toch van belang; ook functioneert zij jaarlijks meestal nog gedurende enige tijd als platform voor overleg inzake een centraal akkoord, dat nog weinig resultaat heeft opgeleverd.LITT. J.G. Abert, Economic policy and planning in the Netherlands 1950-65 (1969); P.S. Pels, Een kwart eeuw Stichting van de Arbeid (in: Gids Personeelsbeleid, 1970).
