Lucius Annaeus, Romeins filosoof en dichter *4 v.C. Cordoba, ✝️(gedwongen zelfmoord) 65 n.C.
Rome; zoon van L.A.Seneca de Oude. Seneca werd advocaat en bekleedde de ambten van quaestor en senator. Hij werd door keizer Caligula bijna terechtgesteld, en werd in 41 naar Corsica verbannen. Nadat hij in 49 was teruggeroepen, bracht hij het tot hoge ambten, o.a. opvoeder van de jonge Nero. Nadat deze aan de regering was gekomen (54) werd Seneca minister, met een grote invloed ten goede. Later werd hij op de achtergrond gedrongen, viel in ongenade en werd tenslotte onder voorwendsel van samenzwering tegen de keizer tot zelfmoord gedwongen.
Blijkens zijn geschriften (dialogen, traktaten en brieven) was Seneca een aanhanger van het stoïcisme, waarin hij echter veel platoons gedachtengoed opnam. Hij ontleende zijn natuurfilosofische theorieën grotendeels aan Poseidonios. Overigens stond bij hem niet de theorie, maar de praktijk van het leven op de voorgrond: men verspille zijn tijd niet aan nutteloze speculaties, maar leve overeenkomstig de natuur, die ook zelf redelijk is. In dit opzicht bleef Seneca orthodox stoïcus. Hij schreef bovendien tragedies, die de schakel vormen tussen de Griekse tragedie en het latere Engelse en Franse drama. Van al zijn geschriften zijn de Epistulae morales ad Lucilium het bekendst gebleven; zij hebben ook in latere perioden grote invloed uitgeoefend.
Uitgave: Oeuvres complètes, door A.Bourgery (1951; met Fr. vert.). LITT. J.M.van Dijk, L.A.Seneca over de voorzienigheid en het kwaad (1968); H.B.Timothy, The tenets of stoicism assembled from the works of L.Seneca (1973); G.Maurach, Seneca als Philosoph (1975).
