[Lat.: secta: (denk)richting, sequi, volgen], v./m. (-n), religieuze gemeenschap die zich door diepgaande verschillen in leer en/of cultus van de in een bepaalde samenleving heersende godsdienst onderscheidt. Vaak is sektevorming een reactie op wat de leden als misstanden in de gevestigde kerken zien.
Het absolute karakter van het christendom (godsdienstvrijheid) leidde tot onverdraagzaamheid tegenover afwijkende meningen en gaf het woord sekte een ongunstige betekenis. Sektes werden beschouwd als broedplaatsen van waarheidsvervalsing en ketterij. Deze benadering verhoogde het isolement van de sekten en veroorzaakte of versterkte fanatisme. De scherpe scheiding tussen gevestigde kerk en sekte heeft lange tijd doorgewerkt in de godsdienstwetenschap. Zowel M.Weber als E. Troeltsch definieerde kerk als universeel heilsinstituut en sekte als vrijwillige geloofsgemeenschap (kerk).
Tegenwoordig wordt het begrippenpaar kerk en sekte beschouwd als een geleidelijk in elkaar overvloeiend geheel. Daardoor verliest de term sekte zijn ongunstige betekenis en kan de religieuze groepsvorming beter worden geanalyseerd. LITT. L.Layendecker, Religie en conflict. De zogenaamde sekten in sociologisch perspectief (1967); B.R.Wilson, Religious sects (1971).
