[Lat.], v. (-s),
1. (fysiologie) afscheiding van stoffen die vaak elders in het lichaam een functie vervullen;
2. (mineralogie) gesteente dat een holte in een ander gesteente opvult. Secretie is het uitscheiden van te voren geproduceerde secreetkorrels (secreet) door secreetce len. Men kan onderscheid maken in exocriene en endocriene secreetcellen. Voorbeelden zijn de cellen van exocriene speekselklieren, alvleesklier en slijmcellen en de endocriene (hormonale) cellen van de eilandjes van Langerhans in de alvleesklier en de cellen van de hypofyse voorkwab. De secretie vindt plaats door exocytose en kan gestimuleerd worden door nerveuze en hormonale prikkeling. Bij gewervelde dieren blijft de cel bij de afscheiding van het secreet in de regel intact (merocriene secretie), terwijl bij ongewervelde dieren de secreetcel veelal te gronde gaat (holocriene secretie), cel, klier.
