o., filosofische stroming in de middeleeuwse scholastiek. Het scotisme is gegroeid uit een verdere ontwikkeling en systematisering van de centrale stellingen van J.Duns Scotus (zoals de univociteit van het zijn, de formele distinctie, het beklemtonen van de voorrang van de wil op het verstand).
Het scotisme ontwikkelde zich tot de eigen ideologie van de franciscanen (in tegenstelling tot het thomisme, dat vooral door de dominicanen, en later door de jezuïeten werd ontwikkeld). Een bekende scotist in de 14e eeuw was François de Meyronnes te Parijs. De 15e eeuw kende een vloed van Duns Scotus-commentaren. In de 16e eeuw moest het inmiddels verstarde scotisme wijken voor het moderne denken, al kende de 17e eeuw nog een bloei er van binnen de franciscanenorde, waar het sinds 1633 als officiële leer was opgelegd, zie filosofie, GESCHIEDENIS.
