m. (-s), (ook: schokbreker), inrichting voor het opvangen van stoten en trillingen waarbij de bewegingsenergie door middel van wrijvingsenergie in warmte wordt omgezet.
(e) Schokbrekers werden oorspronkelijk ten behoeve van de automobielen ontwikkeld en als veerschokdemper en wrijvingsschokdemper uitgevoerd. Tegenwoordig worden voor dit doel alleen nog hydraulische schokdempers toegepast. De voornaamste typen zijn de waaieren zuigerschokdemper beide met een hefboomconstructie waarbij de buisschokdemper nog telescopisch kan zijn uitgevoerd. In de vliegtuigindustrie worden voor het opvangen van de zeer zware landingsschokken speciale oliesoorten toegepast die zeer sterk samendrukbaar zijn (tot 40 % van het oorspronkelijke volume). De werking van een schokdemper moet progressief zijn, d.w.z. dat de kleine bewegingen van de schokdemperarm nauwelijks en grote bewegingen daarentegen meer afgeremd moeten worden. Met behulp van een zuiger wordt daartoe olie uit een stalen cilinder door de stotende beweging van het bevestigingsoog, door kanalen en kleppen naar de aanliggende ruimte verdrongen, deze stroomt weer terug als het wielstel in zijn uitgangsstand is teruggekeerd.
De hydraulische schokdempers kunnen éénzijdig of dubbelzijdig werkend zijn uitgevoerd. De olie moet zeer dun zijn (2-3 graden Engler bij 50 °C), een hoge viscositeit bezitten en moet zowel bij hoge zomertemperaturen als bij lage wintertemperaturen normaal werken.
