v., het landmeten via een kunstmaan.
Men onderscheidt de geometrische satellietgeodesie en de dynamische satellietgeodesie. De geometrische satellietgeodesie gebruikt de satelliet als richtpunt waarnaar metingen worden verricht vanuit waarnemingsstations op de aarde. Hierbij meet men afstanden door middel van elektromagnetische afstandsmeting met b.v. radar of lasers; richtingen, door de satelliet te fotograferen tegen de achtergrond van sterren; de snelheid van de satelliet met behulp van het dopplereffect. Door één of meer soorten metingen vanuit verschillende punten op aarde te verrichten (zo mogelijk gelijktijdig), kan de onderlinge ligging van deze punten bepaald worden. In de dynamische satellietgeodesie gaat het om de vorm van de baan van een satelliet, die bepaald wordt door het zwaartekrachtveld van de aarde. Kent men nu van een aantal satellieten voldoende nauwkeurig hun baan, dan kan men daaruit gevolgtrekkingen maken ten aanzien van het zwaartekrachtveld van de aarde.
Dit is vooral van belang voor die delen van het aardoppervlak, waarop weinig of geen zwaartekrachtmetingen op andere wijze zijn verricht. Omgekeerd kunnen zwaartekrachtmetingen van belang zijn om satellietbanen nauwkeurig te voorspellen. Satellietgeodesie wordt in toenemende mate gebruikt voor de zeenavigatie.
