m. (-s, -fonen), het door de Franse kapelmeester Sarrus in 1863 uitgevonden en in zeven stemmingen uitgevoerde blaasinstrument van het hoboen fagotmodel, aangeblazen door middel van een dubbel riet.
De toonomvang van de hoogste gestemde (sopraan) sarrusofoon is bes-f; van de laagst gestemde (contrabas)sarrusofoon is die bes-f.
