[Oudnoors, verhaal], v./m. (-’s), vorm van vertelkunst van het IJslandse volk, met als thema de kronieken van oude IJslandse families, koningen, bisschoppen enz.
Oorspronkelijk werden de saga’s mondeling overgedragen. Zij werden pas ca.1100—1300 opgetekend, waarbij echter weinig verloren is gegaan aan oorspronkelijkheid en zeggingskracht. Hoofdfiguren zijn de boer, zijn vrouw en zijn kind, getekend in het onverbrekelijke verband van zijn grootfamilie. De vaste typering is geladen met individuele karaktertekening. De vertelling blijft kroniekmatig, zij vervalt niet in epische of lyrische ontboezeming. De koningssaga’s behandelen de geschiedenis van de Noorse koningen en vorsten tot ca.1170.
Oudnoorse litteratuur.
LITT. M.C.van der Toorn, Ethics and moral in Icelandic saga (1955); A.Ohlmark, De isländska sagorna (1964); P.Hallberg, Die isländische Saga (1965); T.M.Anderson, The Icelandic family saga (1967); K.Schier, Sagaliteratur (1970).
