m. (-s),
1. een meestal gebogen slagwapen met één snede: een duel op de sabel, gereedschap of wapen, met sabels; met de rinkelen, (oneig.) dreigen met militair geweld ;
2.(bij vergelijking) metselaarsgereedschap voor het aanstoppen van blokken steen met mortel.
De sabel is een slagwapen van oosterse (m.n. Turkse) oorsprong. De sabel bestaat voornamelijk uit een meer of minder sterk gebogen stalen kling met scherp, rug, geulen en punt; voorts het gevest met greep, stootplaat en korf of beugel ter bescherming van de hand. Lange sabels, nagenoeg uitsluitend bestemd als stootwapen, zijn recht (houwdegen). Korte sabels (klewang) hebben veelal geen beugel of korf; zij zijn soms mede ingericht voor het hakken van hout of gedeeltelijk van zaagtanden voorzien, soms kunnen zij als bajonet op een geweer worden geplaatst.
Tegenwoordig komt de sabel, behalve bij enkele primitieve krijgsmachten, nog slechts voor als sportwapen (schermen) en als sieren onderscheidingsteken bij ceremoniële kledij (b.v. in Nederland en België) voor officieren van landen zeestrijdkrachten en in Frankrijk voor de leden van de Académie Française, eresabel.
