[Lat. rubidus, donkerrood], o., scheikundig element, symbool Rb.
Rubidium behoort tot de lA-groep van het periodiek systeem, de groep van de alkalimetalen. Omdat het element buiten de elektronenstructuur van krypton (Kr) een 5s-valentieëlektron bezit, komt er slechts een eenwaardig positief geladen ion van rubidium voor. Rubidium vormt net als alle alkalimetalen gemakkelijk ionen, vormt een sterke base, ontbrandt spontaan aan de lucht en reageert heftig met water, waarbij warmte vrijkomt. Rubidium wordt in zuivere toestand bewaard onder droge minerale olie of in vacuüm of in een inerte atmosfeer.
Rubidium is een zacht metaal met een zilverwitte glans. Het werd langs spectroscopische weg in 1861 ontdekt door Robert Bunsen en Gustav Kirchhoff en genoemd naar de twee rode lijnen in het spectrum van dit element. Het in de natuur voorkomende rubidium bestaat uit het enige niet-radioactieve isotoop 8537Rb (72,15 %) en het radioactieve isotoop 8737Rb (27,85 %) dat 𝛽-stralen uitzendt. De halfwaardetijd bedraagt ca. 4,7 x 1010 jaar. Men heeft 15 radioactieve isotopen met atomaire massa van 79—95 kunstmatig bereid. Rubidium komt naast kalium voor in o.a. carnalliet, leuciet, lepidoliet en in minerale wateren.
Rubidiumverbindingen worden gekarakteriseerd door een violetrode verkleuring in de vlam van een spectroscoop en komen in tegenstelling tot wat men meende vrij veel in de natuur voor. Het kan in verschillende toepassingen het schaarse cesium vervangen. Na cesium komt rubidium in aanmerking om als stuwstof gebruikt te worden bij plasma-aandrijving van ruimtevaartuigen. Rubidium wordt toegepast bij de produktie van synthetische zeolieten en foto-elektrische cellen. Afb.p.234.
