v./m. (-luizen), (ook: rozeluis), Siphonophora rosea, een groene, schadelijke bladluis, die zeer algemeen voorkomt op rozen.
De rozebladluis boort zich met zijn zuigsnuit in het planteweefsel en zuigt de sappen op. Uit de wintereieren komen in het voorjaar uitsluitend wijfjes, die al na 10 dagen geslachtsrijp zijn. Zij brengen langs parthenogenetische weg jongen voort, eveneens wijfjes. Op deze wijze gaat het negen generaties achtereen voort, waarbij hun aantal ongelooflijk groot kan worden. Gedurende de zomer worden ook gevleugelde exemplaren voortgebracht, eveneens parthenogenetische wijfjes, die andere rozeplanten infecteren. In de herfst worden ongevleugelde wijfjes en gevleugelde mannetjes geboren.
Na de paring leggen de wijfjes eieren in spleten van de bast of in de nabijheid van bladknoppen. Deze wintereieren zijn zeer resistent tegen vorst. Vele insekten voeden zich met bladluizen (b.v. de larven van de lieveheersbeestjes). De rozebladluis wordt bestreden met zeepwater, tabaksextract, diëthylpoeder, nitrofenylthiofosfaat e.d. In de zomer, als de luizen zeer talrijk zijn, is het raadzaam de sterk aangetaste plantedelen af te snijden en te verbranden.
