Amerikaans filosoof, *20.11.1855 Grass Valley (Californie), ♱14.9.1916 Cambridge (Massachusetts). Royce werd in 1882 docent, in 1885 hoogleraar aan Harvard University.
Zoals vele Angelsaksische denkers beoefende hij voornamelijk de logica en de moraal. Indien het denken zich slechts realiseert in het stellen van het absolute, dan mag dit absolute toch niet met een abstract monisme samenvallen. Het absolute bestaat niet los van de individuen en van de eisen van de praxis. Royce bepaalde het als de gemeenschap van de personen wier dialoog de geest en de geestelijke wereld opbouwt. Persoon-zijn ontstaat vanuit de trouw aan een vrij gekozen ideaal. Deze trouw vormt de grond voor elke moraliteit en is ook de opperste waarde die de mens in de medemens heeft te eerbiedigen.
De pluraliteit van de idealen vormt de pluraliteit van de waarden (personalisme). De belangstelling voor het werk van Royce stijgt weer. Werken: The religious aspect of philosophy (1885; 32e dr. 1928), The spirit of modern philosophy (1892; 2e dr. met inl. van R.B.Perry, 1955), The conception of God (1897), Studies of good and evil (1898), The world and the individuel (2 dln. 1900-01 ; 2e dr. 1959), The conception of immortality (1900), Outline of psychology (1903), Spencer (1904), The philosophy of loyalty (1908), W. James and other essays (1911), The sources of religious insight (1912), The problem of christianity (1913), Lectures on modern idealism (1919), Fugitive essays (1920). Uitgave: The basic writings of J.Royce door J.J.McDermott (2 dln. 1969).LITT. J.E.Smith, Royce’s social infinité (1950); J.Cotton, Royce on the human self (1954); P.Fuss, The moral philos, of J.Royce (1965).
