v., de buiging van röntgenstraling in een rooster.
Röntgendiffractie wordt in de kristallografie toegepast voor de bepaling van de kristalstructuur. Omdat buiging slechts optreedt als de stralingsgolflengte en de roosterafstand ongeveer gelijk zijn, zijn voor buiging van röntgenstralen (golflengte 1100 A of 0,1-10 nm) roosters met deze lijnof puntafstand nodig. Kristallen vormen zulke roosters doordat de atomen van het rooster als reflectiepunten voor röntgenstralen optreden. Men kan omgekeerd de buiging van röntgenstralen aan een kristal gebruiken om de afstanden van de atomen en de ligging daarvan ten opzichte van elkaar te berekenen. Voor kristallen die bestaan uit grote moleculen (vooral voor organische stoffen) zijn de berekeningen zo uitvoerig dat ze grote computers vereisen. Toch is het gelukt op deze wijze de structuur van bepaalde eiwitten vast te stellen. Zie DebijeScherrer, methode van, zie Laue-diagram.
