[→Fr. requisition, →Lat. requivere, opvorderen], v. (-s), eis, vordering, oproep; m.n. vordering van goederen, personen of diensten door de vijand.
(e) Rekwisitie, desnoods met geweld, doch altijd tegen vergoeding, geschiedt door burgerlijke of militaire autoriteiten ter voorziening van behoeften van de militaire macht. Dit kan door de eigen overheid of door een bezettende mogendheid gebeuren. Het door de Tweede Haagse Vredesconferentie (1907) vastgestelde reglement betreffende de wetten en gebruiken van de oorlog te land schrijft voor dat rekwisitie van de gemeente of van de bewoners niet kan worden geëist dan ter voorziening in de behoeften van het bezettingsleger. Zij moet in verhouding staan tot de hulpmiddelen van het land en van dien aard zijn, dat zij voor de bevolkingen niet de verplichting meebrengt om aan de krijgsverrichtingen tegen haar vaderland deel te nemen. Deze rekwisitie en deze diensten worden slechts met de machtiging van de bevelhebber in de bezette plaats gevorderd. De leveringen in natura worden, voor zoveel mogelijk, dadelijk betaald; kan dit niet geschieden dan worden zij door ontvangstbewijzen gestaafd en heeft betaling zo spoedig mogelijk plaats. In de praktijk kwam van deze bepalingen in het algemeen weinig terecht.
LITT. A.Tobler, Requisition (1962).
