m. (-s), elektronische versterker, ontworpen voor het gebruik in schakelingen met een sterke negatieve terugkoppeling.
De versterkingsfactor van een rekenversterker wordt groot (S 10000) gemaakt. De benodigde beperking van de faseverschuiving, die als functie van de frequentie van de signalen optreedt, wordt verkregen door capacitieve demping toe te passen. Door de genoemde eigenschappen van de rekenversterker is de werking van een schakeling die op een of meer rekenversterkers is gebaseerd, praktisch uitsluitend bepaald door de terugkoppelelementen en andere passieve elementen. Dit maakt de rekenversterker geschikt voor schakelingen die zo goed mogelijk bepaalde eigenschappen dienen te hebben. De klassieke toepassing ligt op het gebied van de zgn. analoge computer. De rekenversterker in de vorm van geïntegreerde schakelingen wordt zeer veel toegepast in analoge elektronika voor lage frequenties (b.v. geluidsapparatuur).
