[Lat.], o. (-ula), ontvanger;
1. (anatomie) zakvormig orgaan waarin iets wordt opgevangen;
2. (geneeskunde) opvangapparaat voor urine of ontlasting.
Een receptaculum wordt gebruikt wanneer de urinelozing of de ontlasting niet via de natuurlijke weg kan plaatsvinden, en er operatief een andere uitgang is gemaakt (anus praeternaturalis, blaasfistel). Doordat de vroeger gebruikte bandages met glazen of rubberen receptula niet luchtdicht aan de kunstmatige lichaamsopening aansloten, waren zij voor de patiënt en het gezelschap door de onaangename geur die zich verspreidde zeer hinderlijk. De moderne plastic receptacula worden slechts eenmaal gebruikt en kleven op de huid rond de uitmonding.
