bn., (fysiologie) term om de afferente zenuwimpulsen aan te duiden, die rechtstreeks door actieve bewegingen van een dier worden veroorzaakt.
Een hond die loopt, brengt daardoor een aantal zintuiglijke veranderingen teweeg: een verschuiving van het beeld van de omgeving op zijn netvlies, door het verleggen van zijn zwaartepunt prikkelt hij zijn evenwichtszintuigen, bij het neerzetten van zijn poten de tastlichaampjes van zijn tenen, enz. De overige afferente (‘binnenkomende’ of centripetale) impulsen, die dus een externe oorsprong hebben (b.v. de beweging van een andere hond in het gezichtsveld), noemt men exafferent. Volgens het reafferentieprincipe zou elk salvo van efferente (‘uitgaande’ of centrifugale) impulsen (‘bewegingscommando’) in het centraal zenuwstelsel een soort van kopie achterlaten (efferentiekopie), die vervolgens met de reafferente impulsen (de reafferentie) wordt geconfronteerd. Bij een volkomen endogene beweging zullen efferentiekopie en reafferentie elkaar exact dekken. Is dat niet het geval, maar resulteert er een verschil, waarvan dan meteen een ‘melding’ naar de hogere zenuwcentra gaat, dan heeft dat een externe oorzaak, en het dier zal op deze exafferente zintuigprikkels naar omstandigheden reageren. Bij iedere waarneming van veranderingen in de omgeving wordt het eigen aandeel daarin verdisconteerd.
