door Vlaamse activisten op 4.2.1917 op een Vlaamse Landdag te Brussel samengestelde raad, gedacht als een volksvertegenwoordiging van het toekomstige zelfstandige Vlaanderen. De Duitse rijkskanselier beloofde bestuurlijke scheiding, die geleidelijk werd doorgevoerd.
Op 22.12.1917 riep de Raad van Vlaanderen de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit. Belangrijk was deze daad niet, zoals, ook in het algemeen, de Raad van Vlaanderen ten opzichte van de Duitsers weinig macht bezat. In febr. 1918 kwam een nieuwe raad, met 93 leden, tot stand, ditmaal in volksraadplegingen gekozen, maar ook thans zonder veel reële macht. In de Raad van Vlaanderen telde men, naast een vrij grote extremistische groep (Jong-Vlaanderen), diverse kleine groepen gematigden, samen ook wel de Unionisten genoemd.
LITT. A.W.Willemsen, Het Vlaams-nationalisme (2e dr. 1969); L.Wils, Flamenpolitik en aktivisme (1974).
