[Lat., vraag], v., de meest gebruikte wijze van lesgeven aan de middeleeuwse universiteiten. Naast de lectio, het commentariërend lezen van een gezaghebbende tekst, was de quaestio de meest gebruikte methode in het middeleeuwse onderrichtsysteem.
Binnen het kader van de -disputatie ontwikkelde de quaestio zich als een eigen genre.Na de vraagstelling, meestal als een tweedelige vraag geformuleerd (b.v. of God zichzelf kent, of niet), volgen de argumenten gehaald uit gezaghebbende teksten of uit de rede, en gegroepeerd rond de antwoorden ja (sic) en neen (non), vervolgens het antwoord van de magister, waarin de zaak wordt uitgemaakt (determinatio), en tenslotte zijn bespreking van de aangevoerde arumenten. Deze pedagogische methode, vastgelegd en verspreid door Abaelard, heeft haar stempel gedrukt op de scholastiek. Naast de quaestiones disputatae, die tot het gewone programma van het onderricht behoorden, ontstond een bijzonder type, de quaestiones quodlibetales, disputen die tweemaal per jaar (rond Pasen en Kerstmis) door de magister werden georganiseerd en waarvan het onderwerp aan de toehoorders werd overgelaten. Deze discussies, waarin actuele vragen aan de orde kwamen, waren meestal veel levendiger. De quaestiones in de handschriften zijn niet het verslag van de discussies, maar van het definitieve antwoord van de magister.
