een verzameling van gedeeltelijk vervalste pauselijke decreten, o.a. bevattende de zgn. Donatio Constantini (Constantijn, Schenkingsakte van), die zou teruggaan op Isidorus van Sevilla.
In werkelijkheid ontstonden de Decretalen in 847-852, waarschijnlijk te Reims, in de kring van de tegenstanders van Hinkmar van Reims. De schrijver noemt zich Isidorus Mercator. De bedoeling was de macht van de suffragaanbisschoppen te beschermen tegen de metropolieten, de provinciale synoden en de wereldlijke macht, terwijl ook de pauselijke macht werd beklemtoond. Dit laatste aspect werd later hoofdzaak, o.a. in de Gregoriaanse hervorming van de 11e—12e eeuw, die de Pseudo-Isidorische Decretalen aangreep als argument ter rechtvaardiging van haar strevingen, m.n. in de Investituurstrijd. In 1628 werd de vervalsing definitief bewezen.
LITT. S.Williams, Codices Pseudo-Isidoriani, a palaeographico-historical study (1971); H. Fuhrmann, Einfluss und Verbreitung der pseudoisidorischen Fälschungen (2 dln. 1972—73).
