o. (processen-verbaal),
1. door een opsporingsambtenaar opgesteld geschrift, waarin wordt weergegeven wat door of ten overstaan van hem is gezegd of door hem is verricht of waargenomen en dat bestemd is tot bewijs daarvan te dienen;
2. schriftelijke weergave van de inachtgenomen vormen en van al hetgeen met betrekking tot de zaak op de terechtzitting voorvalt, bijgehouden door de griffier.
In het beginsel is elke opsporingsambtenaar verplicht ten spoedigste een proces-verbaal op te maken van het door hem opgespoorde strafbare feit of van hetgeen door hem tot opsporing is verricht of bevonden. Het proces-verbaal is een op schrift gestelde getuigenverklaring en heeft als zodanig bewijskracht. Deze bewijskracht geldt alleen voor die proces-verbalen waarin feiten worden genoemd tot de opsporing waarvan de betreffende opsporingsambtenaar bevoegd was. Voor de overige opgetekende feiten heeft het proces-verbaal slechts bewijskracht in verband met de inhoud van andere bewijsmiddelen. Voor het proces-verbaal gelden waarborgen voor betrouwbaarheid:
1. het moet op ambtseed worden opgemaakt;
2. het moet persoonlijk opgemaakt, gedagtekend en ondertekend worden;
3. het moet ten spoedigste worden opgemaakt. De eerste twee vereisten zijn op straffe van nietigheid.
Het proces-verbaal van een terechtzitting behelst tevens de zakelijke inhoud van de verklaringen van getuigen, deskundigen en verdachten; het heeft bewijskracht ten aanzien van de in acht genomen vormen.
