bn.,
1. voornaam(st), belangrijk(st), hoofd-: twee principale fouten, fouten van gewicht; de principale punten van een verdrag, de hoofdpunten;
2. (recht) appel, beroep, de hoofdzaak (van het geding, het vonnis) betreffende; niet-incidenteel; de zaak ten principale, de zaak zelf.
Bij het principaal verweer moet de gedaagde partij alle excepties en zijn verdedigingsmiddelen ten principale tegelijk aanvoeren op straffe van verval der niet voorgestelde excepties, en, indien niet ten principale is geantwoord, van het recht om dit te doen. Gedaagde mag het reeds gevoerde principaal verweer later in het geding wel aanvullen met nieuwe verweren ten principale. In hoger beroep mag de oorspronkelijke verweerder nieuw principaal verweer voeren, tenzij dit in het geding in eerste instantie is gedekt, d.w.z. in eerste aanleg op ondubbelzinnige wijze door hem is prijs gegeven, waaronder niet begrepen is het geval dat hij in eerste aanleg in het geheel niet ten principale heeft geantwoord.
