[Gr. pragma, daad], v., theorie van de betrekkingen tussen de woorden en de mensen die ze gebruiken, als zodanig onderdeel van de semiotiek.
De betekenis van een woord hangt niet alleen af van zijn plaats in de zin (syntaxis) of van de werkelijkheid waarnaar het verwijst (semantiek), maar ook van de taalgemeenschap waarin het wordt gesproken. Dit laatste noemt men dan wel het pragmatische aspect van de betekenis van een woord (omdat dan blijkt wat er met een woord gedaan wordt) en de wetenschap die dit onderdeel speciaal bestudeert heet dan ook pragmatiek. Zie semiotiek.
