m. (-nomen), veelterm.
(e) Een polynoom in de variabele x van de graad van n over een ring R is een uitdrukking van de gedaante anxn + an-1_ xn-1 + ... + a1 x + a0. Hierbij is n een niet-negatief geheel getal, a1, є R en an ≠ 0; de elementen a1 noemt men de coëfficiënten van het polynoom. Zo is 4 x3 — 7 x2 + 6 x — 10 een polynoom van de graad 3 over de ring van de gehele getallen. Met de ‘gebruikelijke’optelling en vermenigvuldiging vormen de polynomen over R een ring, de polynoomring R[x], Elke polynoom p(x) є R[x] definieert een functie p van R naar R. De functiewaarde p(a) krijgt men door x te vervangen door a. Indien p(a) = 0, noemt men a een nulpunt van de polynoom p(x).
De hoofdstelling van de algebra zegt dat elke polynoom met complexe coëfficiënten ten minste één wortel heeft. Polynomen over R in twee variabelen x en y hebben de gedaante: aoo + (a10x + a01 y) + (a20 x2 + a11 x y + a02 y2) + ... + (anoxn + an-1,1 x n-1 y + ... + a1,n-1x yn-1 + aonyn). Analoog definieert men polynomen in meer variabelen.
