talen, gesproken door Polynesiërs. Geografisch onderscheidt men: de triangletalen, gesproken binnen de driehoek die gevormd wordt door Hawaii, het Paaseiland en Nieuw-Zeeland, en de outlier-talen, gesproken in enkele streken van Micronesië en Oost-Melanesië.
Men neemt wel aan dat de taalgroep verspreid is vanuit de Society Eilanden. De ruim 30 talen vertonen een opvallende uniformiteit, ondanks de grote afstanden. Hoe ze genetisch geclassificeerd moeten worden, is nog onzeker. Sommigen onderscheiden twee groepen: Tonga en Uvea enerzijds, en de overige talen (kern-Polynesisch) anderzijds.De Polynesische talen hebben een klankstelsel met zeer weinig fonemen, en zijn in dit opzicht waarschijnlijk uniek. Over een zeer groot gebied voorkomende consonanten als b, t en d ontbreken in een aantal dialecten, terwijl meestal maar één liquida voorkomt (óf l óf r). De woorden eindigen altijd met een klinker. Twee medeklinkers kunnen elkaar niet opvolgen, wél zijn diverse opeenvolgingen van klinkers mogelijk. Er bestaat slechts een zeer gering aantal affixen, maar een rijk ontwikkeld stelsel van verdubbelingsprocédés. De Polynesische talen kunnen zich in de meeste gebieden moeilijk handhaven tegen het opdringende Frans en Engels.
LITT. B.Biggs, The languages of Polynesia (in: Current trends in linguistics, 1971); K.J.Hollyman, French in the Pacific (in: Current trends in linguistics, 1971).
