[Lat., gelauwerde dichter], in de oudheid titel voor een te Rome als groot dichter erkend schrijver, die als eerbewijs met een lauwerkrans werd gekroond. In 1341 werd Petrarca op het Kapitool door een Romeins senator tot poeta laureatus gekroond.
In de 18e eeuw boette de onderscheiding veel aan waarde in. Het gebruik leeft voort in Groot-Brittannië, waar de titel poet laureate sinds Eduard IV (1475) verbonden is aan een kleine bezoldiging. Ben Jonson was de eerste poet laureate; J.Druyden kreeg de titel officieel; later werd o.a. aan Wordsworth (1842), Tennyson (1850), Austin (1896), Bridges (1913) en Masefield (1930) deze eer toebedeeld; de huidige poet laureate is John Betjeman (1972).
