[Eng. to pit, kuilen, putjes krijgen], v., wrijvingsverschijnsel dat optreedt bij onder hoge druk langs of over elkaar bewegende vlakken, waarbij putjes ontstaan door uitbrokkelen van het metaal door plaatselijk zeer hoge drukken.
(e)Volgens de tegenwoordige stand van het onderzoek daaromtrent, wordt pitting gezien als een vermoeiingsverschijnsel, veroorzaakt door binnendringen van smeerstoffen in haarscheurtjes, waaronder onder wisselend hoge druk staande metaaldeeltjes losbreken. De pitting treedt voornamelijk bij veredelde en geharde staalsoorten op, terwijl bij zachtere staalsoorten de haarscheurtjes door plastische vervorming bedekt en dichtgewalst worden. Door gebruik van taaiere en beter koelende smeermiddelen, door vermindering van plaatselijk hoge vlaktedrukken en van de wrijvingskrachten, kan het pittingsverschijnsel tegengegaan worden. Vooral bij tandwielen treedt aan de tandvoet vaak pitting op. Om dit tegen te gaan worden de haarscheurtjes in de tandovergangen door middel van kogelstralen (shotpenning) verdicht.
