twee nieuwtestamentische boeken, op naam van Petrus, die deel uitmaken van de zeven katholieke brieven. De eerste brief is gericht tot grotendeels heidense christenen in verscheidene Kleinaziatische provincies, die ‘uitverkoren vreemdelingen in de diaspora’ worden genoemd.
Zij hebben vervolging te duchten. De schrijver van deze brief noemt zich Petrus. Het grootste bezwaar tegen een auteurschap van de apostel Petrus levert het goede Grieks op, dat aansluit bij de Septuaginta en niet bij de Hebreeuwse tekst van het OT. Neemt men evenwel aan dat (volgens 5,12) Petrus de brief door Silvanus heeft laten schrijven, dan is dit wel verklaarbaar. De echtheid van de tweede brief wordt reeds door Origenes (f254), de eerste die hem vermeldt, in twijfel getrokken, later door Calvijn e.a. Hij is op ettelijke plaatsen afhankelijk van de brief van Judas.
Taal en gedachten vertonen soms hellenistische trekken en de strekking is grotendeels een waarschuwing tegen gnostische dwalingen. Alle bijzonderheden doen denken aan de 2e eeuw, dus lang na Petrus’ dood.LITT. M.Bolkenstein, De brieven van Petrus en Judas (2e dr. 1976); W.Grundmann, Der Brief des Judas und der Zweite Brief des Petrus (1976).
