Nicolaas Adrianus Cornelis, Ned. pedagoog en onderwijskundige, *2.2.1897 Rotterdam, ࡢ30.3.1947♱Nijmegen. Perquin studeerde filosofie, theologie en germaanse filologie.
Als rooms-katholiek geestelijke (jezuïet) vertrok hij in 1931 naar het toenmalige Ned.-Indië, waar hij directeur werd van het Canisiuscollege te Batavia. Na de Tweede Wereldoorlog kreeg Perquin al spoedig de leiding van het Hoogveld-Instituut te Nijmegen. Onder Perquin werden door het instituut belangrijke onderzoekingen gedaan over jeugdproblematiek (landelijk 1953; Breda 1957; Tilburg 1958). In 1957 werd hij hoogleraar te Utrecht (leraarsopleiding en sociale pedagogiek). Perquins talrijke publikaties handelen over religieuze, filosofische, psychologische, pedagogische en didactische vraagstukken. Vele jaren was hij redacteur van het tijdschrift Dux (thans: Jeugd en Samenleving). Werken: W.Raabes Motive als Ausdruck seiner Weltanschauung (diss. 1927), De weg naar de universiteit (1948), Pedagogiek (1949; 11e dr. 1972), Voordrachtskunst (1951), Algemene didactiek (1961), Concrete opvoeding (1961), De pedagogische verantwoordelijkheid van de samenleving (1966), Pedagogische psychologie (1968).
