[→Lat. percussio, het slaan], v., 1. slag, stoot; 2. (geneeskunde) onderzoekmethode waarbij men door beklopping van het lichaamsoppervlak uit de daardoor opgewekte klank een indruk tracht te krijgen van de toestand der onderliggende organen (e).
(e) Percussie is door de Oostenrijkse arts L.Auenbrugger ingevoerd (Inventum novum, 1761). De percussie wordt voornamelijk toegepast op de borstwand en op de buik. Al naarmate men op een luchthoudend orgaan (long, darm) of op een vast orgaan percuteert, wordt een verschillend geluid verkregen, dat het daarop geoefende oor onmiddellijk herkent (de fysische verklaring ervan is niet eenvoudig). Afwijkingen van de normale toon geven inzicht in de aard van de afwijking. Percussie kan direct op het lichaam gedaan worden, óf men plaatst eerst een instrument (plessimeter) of de vinger op het lichaam en klopt daar op (met een percussiehamer of met een andere vinger). Percussie wordt soms met →auscultatie gecombineerd.
