[Lat. pedivulus, luis], v., huidziekte veroorzaakt door luizen (hoofdluis, kleerluis en platluis).
Luizen zuigen bloed, waardoor jeuk ontstaat, die tot krabben en alle mogelijke gevolgen daarvan leidt. De hoofdluis leeft voornamelijk op de behaarde hoofdhuid en verraadt zich door haar grauwwitte eitjes (neten), die worden vastgekit aan de basis van het haar. Deze langwerpige luis veroorzaakt hoofdjeuk, ontstekingen en lymfklierzwelling in de nek. In scholen ziet men dikwijls besmettingen van het ene kind op het andere overgaan. De kleerluis (op het ogenblik een zeldzame parasiet) keert, na bloed gezogen te hebben, in het ondergoed terug en legt de eieren aan de vezels van de kleding. Bij chronische besmetting is de huid gekenmerkt door verdikking, pigmentatie, bleke littekens en vele korsten (melanodermie), die tot zgn. vagebondenhuid leiden.
De schaamluis leeft tussen de haren in de schaamstreek en oksels, soms in de wenkbrauwen, maar uiterst zelden op het behaarde hoofd. De eitjes worden aan de basis van het haar afgezet. Besmetting komt gewoonlijk tot stand door geslachtsverkeer. Door de steek ontstaan dikwijls blauwe plekken, als reactie op het speeksel. De bestrijding geschiedt tegenwoordig vrij eenvoudig met lindaanpreparaten. Luizen (vooral kleerluizen) zijn overbrengers van verschillende infectieziekten, waarvan de vlektyfus de bekendste is.
