v., wetenschap (m.n. in r.k.-kring) die het leven, de geschriften en de leer van de kerkvaders bestudeert.
In de Rooms-Katholieke Kerk is vooral de naam patrologie in gebruik, de protestantse kerken gebruiken meer de naam oudchristelijke letterkunde. De patrologie in strikte zin behandelt de zgn. buitenkant: geschiedenis, werken, data, algemene inhoud, authenticiteit, samenstelling en stijl; de patristiek behandelt de binnenkant: leerinhoud op dogmatisch en zedekundig gebied; hoe denkt deze schrijver of dat tijdvak over deze of gene theologische kwestie. Uit de patristiek is de dogmageschiedenis gegroeid. De patrologie beleefde een eerste bloeiperiode in de 17e eeuw. Ca. 1850 kwam door modern historisch onderzoek deze tak van de theologie tot nieuw leven. Sinds 1951 hebben te Oxford de vierjaarlijkse International Conferences on Patristic Studies plaats.
LITT. J.Quasten, Patrology (3 dln. 1950—60; 2e dr.
1962-64); B.Altaner en A.Stuiber, Patrologie (7e dr. 1966).
