een deel van het Noordfranse cuestalandschap. Gedurende een groot deel van het Mesozoïcum en het Oud-Tertiair was het gebied door de zee bedekt.
Het Bekken van Parijs vormde oorspronkelijk een geheel met het Bekken van Londen, totdat zij door de doorbraak van Het Kanaal werden gescheiden. Bekende afzettingen uit het Bekken van Parijs zijn vooral de eocene grofkalk die als bouwsteen gebruikt is, en de oligocene gips van Montmartre, waarin zoogdierresten zijn gevonden.
