Giovanni, Italiaans schrijver, *9.1.1881 FIorence, ♱8.7.1956 Florence. Papini was oprichter en medewerker van de belangrijkste tijdschriften uit het begin van de 20e eeuw, o.a.
Leonardo (1903), in Voce (1908), Lacerba (1913), II Frontespizio en la Rinascita. Hij oefende een grote invloed uit op de nieuwe litteraire stromingen. De geestelijke crisis van zijn tijd vindt weerklank in bijna al zijn werk, o.a. in een van zijn beste werken, het autobiografische Un uomo finito. Na zich gericht te hebben op het pragmatisme van W. James en het intuïtionisme van Bergson, keerde Papini uiteindelijk toch terug naar de Rooms-Katholieke Kerk (1920). Veel van zijn werken zijn vertaald. Werken: Un uomo finito (1912), Storia di Cristo (1921), San Agostino (1929), Gog (1931), Dante vivo (1933), Storia della ett. ital. (1937; onvoltooid), Italia mia (1939), Figure umane (1940), Lettere di Celestino VI agli uornini (1947), Vita di Michelangiolo (1949), II libro nero (1951), II diavolo (1953), La spia del mondo (1955), Concerto futurista (1955), Cento pagine di poesia (1955), Giudizio universale (1957; postuum), La seconda nascita (1958), Pagine di diario e di appunti (1966).
LITT. V.Mattaliano, Note sulla poesia di Papini (1961); V.Gaye, La critica letteraria di G.Papini (1965); G.PrezzoIini, Storia di un’amicizia 1900-24 (1966); V.Vettori, G.Papini (1967).
