[Lat. papilla, wratachtige verhevenheid], v. /m. (-len),
1. (anatomie) ben. die gebruikt wordt voor een tepelvormige uitstulping van weefsel (b. v. in de huid, papilla corii, een bindweefselspruit met vaatjes die in de opperhuid uitstulpt); papilla mammae, tepel;
2. (fysiologie) smaakpapil.
