oorlog tussen Groot-Brittannië en China (1839—42). Gedurende de jaren dertig van de 19e eeuw steeg de illegale import van opium uit India in China zodanig, dat veel Chinees zilver uitgevoerd moest worden en de Chinese valuta in het ongerede geraakte.
De Chinese regering reageerde hierop door strengere maatregelen tegen de opiumhandel te nemen. In 1839 werd een aantal Britse kooplieden in Kanton gearresteerd, waarbij hun opiumvoorraden werden vernietigd. Het gaf de Britten aanleiding tot militair ingrijpen, waarbij China vrijwel weerloos bleek. Krachtens het vredesverdrag werd Hongkong Brits, werden vijf verdragshavens voor de Britse handel opengesteld en incasseerde Groot-Brittannië een tribuut, dat als herstel van de door China aangerichte schade gold. Over opium werd in het verdrag niet gerept, maar dat was voldoende om de handel in het verslavingsmiddel nog enkele decennia voort te zetten. Van 1858-60 vonden Anglo-Franse operaties tegen China plaats, waarbij verdere concessies werden afgedwongen; deze krijgshandelingen zijn wel eens als de Tweede Opiumoorlog aangeduid. LITT.
R.McKown, Opium war in China (1974); P. W.Fay, The opium war (1976).
