m. (-en), in onbruik geraakt muziekinstrument voor orkesten uit de 19e eeuw. De ophicleïde is een koperen basblaasinstrument, waarmee de chromatische tonen worden voortgebracht door middel van gaten en kleppen (dus niet door middel van ventielen).
Het langst bleef hij in gebruik bij militaire en opera-orkesten. Na ca.1835 werd de ophicleïde steeds meer vervangen door de tuba.
