vroegmiddeleeuws Middeneuropees rijk, tegelijk met het Middenfrankische Rijk en het Westfrankische Rijk ontstaan door de deling van het Frankische Rijk bij het Verdrag van Verdun (843). Lodewijk ii de Duitser (843-76) kreeg toen het land ten oosten van Eems en Rijn benevens de steden Spiers, Worms en Mainz.
Pogingen om in het Westfrankische Rijk zijn gezag te vestigen, mislukten (860). Wel gelukte het Lodewijk het oosten van het Middenfrankische Rijk benevens Friesland te veroveren (Verdrag van Meerssen, 870). Na de dood van Lodewijk in (876—82) werd zijn broer Karel in de Dikke koning van het Oostfrankische Rijk. Deze was het jaar tevoren tot keizer gekroond. In 887 werd hij afgezet. Koning werd Arnulf van Karinthië (887-99), de natuurlijke zoon van Lodewijk in.
Deze bracht de Noormannen een zware nederlaag toe bij Leuven (891). In Italië herstelde Arnulf paus Formosus in zijn waardigheid en werd in 896 tot keizer gekroond. Met zijn zoon Lodewijk iv het Kind (899-911) stierf het geslacht van de Karolingen in het Oostfrankische Rijk uit. Tot opvolger werd gekozen Koenraad I van Frankenland. Gesteund door de geestelijkheid bond hij de strijd aan met de hertogen, die een opdeling van het Oostfrankische Rijk in verschillende stamhertogdommen nastreefden en daardoor de rijkseenheid in gevaar brachten. Hij was echter niet bij machte zijn gezag te doen erkennen.
Met zijn dood in 918 kan men het einde stellen van het Oostfrankische Rijk. Het rijk was opgelost in vijf hertogdommen (Zwaben, Beieren, Lotharingen, Saksen en Frankenland). Met Koenraads opvolger, Hendrik van Saksen (Hendrik I de Vogelaar, 919-36) begint de geschiedenis van het Duitse Rijk (zie Duitsland, GESCHIEDENIS).
