v., het niet-waardig zijn; m.n. in het erfrecht.
Bij onwaardigheid in erfrechtelijke zin is het onmogelijk voor een erfgenaam uit de nalatenschap van een ander voordeel te genieten omdat hij ten aanzien van die ander bepaalde, in de wet genoemde, ernstige handelingen heeft verricht, b.v. bij de veroordeling voor moord op de erflater, of bij het feit dat hij de overledene door geweld had belet zijn testament te maken, te veranderen of te herroepen. De meeste gevallen van onwaardigheid gelden voor wettelijke en testamentaire erfopvolging. Twee gevallen gelden alleen bij erfopvolging bij versterf (artt. 885 en 959 Ned. BW, artt. 727-730 Belg. BW).
