v., het met een computer ontwerpen van elektronische schakelingen.
Ontwerpautomatisering bespaart kosten en tijd. Tevens wordt de ontwerper ontheven van taken die sterk repeterend van aard, geestdodend en een bron van fouten zijn. Het ontwerpen verloopt in vier stappen: simulatie, componenttoekenning, printkaarttoekenning en bedrading. De eerste stap vereist het omzetten van de logische specificaties in een vorm die door de computer verwerkt kan worden. Hierdoor kan het ontwerp gesimuleerd worden en kunnen nog voordat het apparaat gebouwd is logische fouten en tijdfouten opgespoord en gecorrigeerd worden. Ook wordt nagegaan of de uitgangssignalen niet te zwaar belast worden; de tweede stap bestaat uit de componenttoekenning.
De ontwerper heeft in een catalogus vastgelegd met welke componenttypes het apparaat gebouwd moet worden. De computer zoekt voor elke logische functie een bijpassende component (of een gedeelte daarvan). Nadat de logische functies in componenten zijn ondergebracht en aan elk signaal een pen is toegekend, wordt de schakeling over kaarten verdeeld en krijgt iedere component een plaats toegewezen. Voor de vierde stap zijn bedradingslijsten nodig. De computer stelt deze zelf op en gaat aan de hand daarvan na welke pennen met elkaar verbonden moeten worden. Vervolgens worden voor iedere kaart de routes voor de gedrukte bedrading uitgezocht.
Het uiteindelijk produkt van de ontwerpautomatisering is een databestand, waaruit alle benodigde fabricagegegevens te halen zijn. In dit bestand zijn ook alle gegevens te vinden voor het testen van het apparaat bij de in-bedrijf-stelling, alsmede gegevens voor de servicedocumentatie.
