[Gr. on, zijn], v., (ook: ontosofie), filosofische term voor de leer van het zijn als zodanig en de algemene kenmerken in het zijn.
De term ontologie stamt uit de 17e eeuw en was toen identiek aan het oude begrip metafysica: de leer die zich met het zijn van de zijnden bezighoudt, met de algemene eigenschappen en onderlinge verhoudingen van alles wat is. In de 18e eeuw kreeg het begrip ontologie in de filosofie van C.von Wolff een speciale betekenis: de leer van elk mogelijk zijn. Vooral door de kritiek van Kant, die alle ontologie als speculatie van de hand wees, kreeg de kennisleer voorrang en alle belangstelling. Hernieuwde aandacht voor de ontologie vindt men in de 20e eeuw in de fenomenologie en de existentiefilosofie. M. Heidegger sprak in dit verband van de ‘zijnsvergetelheid’ der westerse filosofie, waarin aan de zijnden voorrang verleend werd boven het zijn.
