[<Gr., het eten van rauw vlees], v., (godsdiensthistorie) term voor riten waarbij een levend dier (soms ook een mens), waarin men zich de godheid of de goddelijke kracht geïncorporeerd dacht, uiteengereten en gegeten werd, b.v. bij de nachtelijke Dionysoscultus in Griekenland.
(e) Aan de omofagie lag de gedachte ten grondslag van het zich toeëigenen van de kracht van de ander. Overeenkomstige riten bestonden in o.a. het oude Mexico en bij bepaalde Noordafrikaanse stammen, →mensenoffer.
LITT. F.Heiler, Erscheinungsformen und Wesen der Religion (1961).
