Frans politicus, *2.7.1825 Marseille, †20.8.1913 Saint-Gervais-les-Bains. Ollivier was in 1857 één van de vijf republikeinse afgevaardigden voor Parijs in het Wetgevende Lichaam.
Hij ontwikkelde zich na 1863 in liberale richting en toonde zich voorstander van een constitutioneel keizerrijk. Als een van de leiders van de zgn. tiers parti oefende Ollivier sedert 1866 grote invloed uit op keizer Napoleon in, die hem belastte met de vorming van het eerste parlementaire kabinet (2.1.1870). Ollivier liet zich in zijn buitenlandse politiek meeslepen door de oorlogszuchtige stemming jegens Pruisen. Hij gaf te gemakkelijk toe aan de minister van Oorlog, A. de Gramont, die beweerde dat de oorlog onvermijdelijk en noodzakelijk was. Door Bismarck uit te dagen was hij medeverantwoordelijk voor de Frans–Duitse Oorlog. De zware nederlagen noopten hem tot aftreden (aug. 1870).Werken: Démocratie et liberté (1867), Lamartine (1874), Le ministère du 2 janvier (1875), Nouveau manuel de droit ecclésiastique (1885), 1789 et 1889 (1889), L’empire libéral (18 dln. 1894–1915).
LITT. P.Saint Marc, É.Ollivier (1950); T.Zeldin, É.Ollivier and the liberal empire (1963).
