v./m. (o’s, o’tje),
1. als teken vijftiende letter, als klank vierde klinker van het alfabet;
2. in een alfabetische rangschikking (kaartsysteem, boek e.d.) al de namen, woorden of lemmata die met een o beginnen; bij uitbreiding die namen, woorden of lemmata met de bijbehorende gegevens, teksten, systeemkaarten enz.
De letter o gaat terug op de Semitische ayin, die echter een consonant aanduidde. In het Griekse schrift (o mikron) en de daarvan afgeleide schriften duidt het teken een vocaal aan.
Vormen. De Semitische vorm (1) is door Grieken en Romeinen onveranderd overgenomen. Van het Romeinse boekschrift (2) tot het gotische schrift (3) schreef men de ronding in twee aparte gedeelten; de mogelijkheid de o in één cirkel te vormen, kwam soms in de oudheid en algemeen sinds de renaissance voor (4).
