o. (-en), niet-aanvalsverdrag, verdrag waarbij de verdragsluitende staten zich tegenover elkaar tot een vreedzame politiek en tot handhaving van onzijdigheid, in geval van oorlog met een derde staat, verbinden.
Non-agressieverdragen vinden meermalen aanvulling in een verzoenings-(conciliatie-) of arbitrage-verdrag. In de jaren 1918-39 werden vele non-agressieverdragen gesloten. Nederland heeft zich wegens zijn neutraliteitspolitiek steeds onthouden van het sluiten van non-agressieverdragen. België achtte het voor de staten die zich bij een internationaal verdrag tot het uitsluiten van de aanvalsoorlog hadden aangesloten, overbodig om non-agressieverdragen te sluiten. Een voorbeeld van een collectief non-agressieverdrag is het Kelloggpact van 27. 8.1928, waarbij de oorlog voor de beslechting van geschillen en als instrument van internationale politiek werd verworpen.
Na de Tweede Wereldoorlog maakte het agressieverbod dat in het Handvest van de VN is vervat, formeel gezien het systeem van non-agressieverdragen overbodig. Daarvoor in de plaats moest een systeem van collectieve veiligheid komen, dat echter nooit goed van de grond is gekomen. Zo kan de Egyptisch-Israëlische overeenkomst van 4.9.1975, waarin partijen zich verbonden het Midden-Oosten-conflict niet met militair geweld op te lossen, en niet over te gaan tot bedreiging of gebruik van geweld of militaire blokkade tegen elkaar, worden beschouwd als een soort non-agressiepact. LITT: J.Stone, Aggression and world order (1956).
