[Japans, kunst, het kunnen], o., het klassieke Japanse drama.
No is, in tegenstelling tot het kaboeki, aristocratisch-vergeestelijkt en litterair-symbolisch van aard. Het is voor oningewijden moeilijk toegankelijk. No ontstond omstreeks de 15e eeuw uit oudere toneelmatige vormen die gebaseerd waren op het zenboeddhisme. Als grondleggers van het no golden Kwan-Ami Kijoetsoega (♰1384?) en diens zoon SeAmi Motokijo (♰1444). Het no is een combinatie van toneelspel, dans, muziek en zang. De handeling, die berust op een lyrisch uitgewerkt mythologisch gegeven, wordt gedragen door twee gemaskerde hoofdvertolkers en een koor van acht tot twaalf zangers.
In het orkest geeft alleen de fluit de melodie aan, verder zijn er drie trommels. Het speelvlak bestaat uit een tempelhuisje met aansluitende galerij. De toeschouwers zitten er aan drie kanten omheen. Alle actie van de acteur is gestileerd en door de traditie vastgelegd. Het no is ook nu nog een levende kunst. Na 1945 beleefde het een bloeiperiode: Japan heeft ca. 90 no-schouwburgen, waarvan zes in Tokio.
Ca. 250 spelen zijn overgeleverd. De bij het spel gedragen maskers zijn strak, sober en zeer gedifferentieerd.
LITT. P.G.O’Neill, Early no drama (1958); D.Keene, No (1966).
