(ecologie) toestand van stabiliteit, nader te omschrijven als volgt: in een levensgemeenschap die in een bepaald biotoop leeft, heerst een natuurlijk evenwicht als over een lange reeks van jaren zich noch in de soortensamenstelling, noch in de verhouding tussen de aantallen individuen van de soorten zulke grote veranderingen voordoen dat het aanzien van het biotoop wordt veranderd. In de ecologie kent men twee opvattingen: één groep beschouwt het begrip natuurlijk evenwicht als een soort dogma; een andere groep betwijfelt of het toelaatbaar is om van een natuurlijk evenwicht te spreken, omdat men door de enorme ingewikkeldheid van de levensgemeenschappen niet in staat is te onderzoeken waaruit dat evenwicht bestaat.
Het is vaak onduidelijk of gemeten evenwichtsveranderingen normaal ook optreden of door de mens worden veroorzaakt.
