slijmzwammen, een afdeling van het plantenrijk. De naam slijmzwammen wijst erop dat de vertegenwoordigers traditioneel als planten worden beschouwd.
In feite herinneren echter vele eigenschappen van de Myxomycetes aan het dierenrijk, en misschien zou het de voorkeur verdienen hen als een eigen groepering van levende wezens op te vatten, die, samen met de Mycophyta, naast de twee groeperingen ‘planten’ en ‘dieren’ als derde wordt erkend onder een eigen naam.De spore van een myxomyceet ‘kiemt’ in een vochtige omgeving, en de inhoud (protoplast) komt naar buiten. De protoplast vormt, al dan niet, een zweephaar (flagel), en deze zwermspore zwemt weg. Na enige tijd verdwijnt het trilhaar en daarmee het vermogen vrij te zwemmen, waarna de myxamoebe kruipt. Versmelting van twee elkaar ontmoetende myxamoeben (‘gameten’) heeft plaats en nu zet een myxamoebe met diploïede kern (2n-chromosomen) de levenscyclus voort. Meer myxamoeben versmelten met deze diploïede myxamoebe en zo ontstaat allengs een plasmodium, een slijmmassa die uit protoplasma en vele kernen bestaat en die met het blote oog zichtbaar kan zijn en zelfs verbazingwekkende afmetingen kan aannemen. Dit plasmodium kruipt door ‘amoeboïde’ bewegingen, d.w.z. door inwendige plasmastromingen waardoor de massa zich verplaatst.
Na enige tijd (in relatie met de beschikbare hoeveelheden vocht en voedsel) verstijft het plasmodium en sporevorming heeft plaats (voorafgegaan door een reductiedeling; de spore is dan haploïed en heeft dus n-chromosomen). De sporelichamen kunnen allerlei vorm en kleur hebben. Zo hebben zakof bolvormige sporelichamen een zeer dunne fragiele wand en inwendig een sponsvormig dradenstelsel of zo maar draden (capillitium). Myxomycetes zijn wereldwijd verspreid, bewoners van vochtige donkere plekken (b.v. in bossen, op dode boomstronken, in nat gras). Er zijn al ruim 400 soorten bekend en er worden voortdurend nieuwe ontdekt.
