o. (-s), teken op muntstukken dat aangeeft in welke inrichting zij geslagen zijn.
Munttekens werden in de tijd van de Verenigde Republiek door sommige gewestelijke en stedelijke muntinrichtingen (Holland, Zeeland, Friesland) aangebracht als herkomstaanduiding. In andere gewesten (Gelderland, Overijssel, West-Friesland en Utrecht) werd door de muntmeesters hun teken, alleen of in combinatie met een muntteken afgeslagen. In 1817 werd bij KB de mercuriusstaf als muntteken van ’s Rijks Munt te Utrecht ingesteld. De Munt te Brussel sloeg van 1821 tot aan de afscheiding van België de letter B. als muntteken op de Ned. munten. De Koninklijke Munt te Brussel heeft als muntteken - dat evenwel niet op alle Belgische munten wordt aangebracht - het hoofd van Sint-Michiel met het kruis, zoals geplaatst op de toren van het stadhuis van Brussel.
